στοματικός

-ή, -ό / στοματικός, -ή, -όν ΝΜΑ [στόμα, -ατος]

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο στόμα (α. «στοματική κοιλότητα» β. «στοματικό νόσημα»)

νεοελλ.

φρ. α) «στοματικό κύτταρο»

βοτ. καθένα από τα δύο νεφροειδή κύτταρα που περιβάλλουν το στόμα τών φύλλων και τών νεαρών βλαστών, αλλ. καταφρακτικό κύτταρο

β) «στοματικό στάδιο»

(ψυχολ.) (στην ψυχαναλυτική θεωρία) η φάση τής αναπτύξεως τού ανθρώπου κατά τη διάρκεια τού πρώτου έτους τής ζωής, όταν το στόμα τού παιδιού είναι το κύριο όργανό του για συναισθηματικά φορτισμένες επαφές και όταν η μητέρα και ο μαστός της αποτελούν το σπουδαιότερο εξωτερικό αντικείμενο για το παιδί

γ) «στοματικός δείκτης»

βοτ. η σχέση μεταξύ αριθμού στομάτων και αριθμού επιδερμικών κυττάρων ανά μονάδα επιφάνειας φύλλων

δ) «στοματικός έρωτας» — σεξουαλική επαφή με το στόμα, γλείψιμο τών γεννητικών οργάνων

αρχ.

1. (για φάρμακα) κατάλληλος να ληφθεί από το στόμα

2. το θηλ. ως ουσ. αἱ στοματικαί

οι φλεγμονές τής στοματικής κοιλότητας

3. το ουδ. ως ουσ. τὰ στοματικά

νοσήματα τής στοματικής κοιλότητας

4. φρ. «στοματικὰ πτερά» — φτερά που τα χρησιμοποιούσαν για να προκαλέσουν εμετό (Ηρόδ.).